Onze beslissing om samen te gaan wonen verliep niet soepel. En ik was nog wel heel duidelijk geweest. Dacht ik. Als je bij me wil komen wonen, dan gaan we dat samen besluiten. Je gaat niet stukje bij beetje steeds meer spullen bij mij bewaren, steeds minder in je eigen huis slapen, eens bijdragen aan de boodschappen want ‘je bent er zo vaak.’ Tot we uiteindelijk stiekem eigenlijk al samenwonen, maar het alleen nog even geformaliseerd moet worden. Nee, dat wilde ik absoluut niet. Want zoals je me vaker hoort zeggen:
Decide, don't slide
Plus, als we gingen samenwonen wilde ik alles goed voorbereiden. Van te voren afspraken maken, moeilijke gesprekken voeren, een stevige basis neerleggen voor ons leven samen. Samenwonen moest ons niet gewoon overkomen. Ik had eerder zes jaar samengewoond. Ik kende de valkuilen en had helemaal geen zin er zo weer in te rollen.
Na een maand in Spanje te hebben doorgebracht voor een taalcursus, nam Kevin zijn koffer mee naar mijn huis. Opende deze naast mijn bed en leefde vervolgens daaruit. Na anderhalve week had hij welgeteld 1 nachtje in zijn eigen bed geslapen. Zijn sokken lagen in mijn wasmand. Maar praten over samenwonen? Ho maar. Kortom, we waren precies aan het doen wat ik níet wilde. Hij leek het niet eens te merken.
Ik besloot de situatie bespreekbaar te maken en legde de opties op tafel: Of samenwonen, of niet. Hij was welkom, maar dan gingen we er echt voor. En ja, dat betekende moeilijke gesprekken. Was hij daar nog niet klaar voor? Even goede vrienden. Maar dan ging die koffer wel terug naar zijn eigen slaapkamer. En die sokken naar zijn eigen wasmand.
Kevin vond het maar snel. Samenwonen? We hadden amper 3 maanden verkering. Dat natuurlijk ook snel, dat begreep ik. Dus, ging hij dan weer gewoon thuis slapen vanavond? Nee, nee dat was nou ook weer niet de bedoeling. Wat het dan zo spannend maakte om echt de beslissing te nemen hier te komen wonen? Ja dat wist hij ook niet zo goed. Maar ja, als ik het zo formuleerde…
‘Dan kunnen we op zich misschien wel samenwonen ja.’ Mompelde hij zonder me aan te kijken. Dit was niet hoe ik me deze beslissing had voorgesteld en dat zei ik ook. Ik wilde met enthousiasme en overtuiging deze keuze maken. Het was toch iets moois en romantisch?
‘Niet alles kan een groots romantisch moment zijn Minki!’ Riep hij gefrustreerd uit.
‘Nee schat, maar besluiten om samen te gaan wonen komt er op zich wel voor in aanmerking.’
Daar zaten we dan. Op mijn bank die nu eigenlijk onze bank was. Of niet? Dat hadden we natuurlijk nog niet afgesproken… We hadden blijkbaar net besloten om te gaan samenwonen. Maar ik was helemaal niet blij. Vooral nerveus. Als dit al zo moeilijk was, hoe zou Kevin dan reageren als ik mijn lijst met “punten ter bespreking” op tafel zou gooien? ‘Ik ga maar eens koken’ mompelde ik en verdween naar de keuken.
Na een paar minuten verscheen Kevin in de deuropening. ‘Je hebt gelijk. Dat had best was romantischer gekund. Zal ik je vrijdag mee uit eten nemen? Om het in elk geval te vieren?’ Ik glimlachte. ‘Ja, dat lijkt me fijn. Maar laten we die avond dan vooral benutten om eens goed af te spreken hoe dat samenwonen er precies uit gaat zien.’ Hij knikte.
De samenwoon-date noemen we die avond nu. Wat hebben we toen en in de weken erna ontzettend veel besproken. Ik ben nu nog elke dag dankbaar dat ik daar destijds zo stellig in ben geweest. Dat we het niet maar een beetje op z’n beloop hebben gelaten. Dat samenwonen ons niet overkomen is. Want niet lang daarna werd begon de dementie van mijn vader de kop op te steken en hadden we geen tijd of energie meer om ook nog ruzie te maken over dingen als geld, het huishouden of privacy.
Zonder die duidelijke afspraken weet ik niet hoe het was afgelopen. Of we aanvaringen en ruzies over de dagelijkse dingen erbij hadden kunnen hebben, terwijl ik toch al zo onder spanning stond. Wat ik wel weet is dat die stevige basis het ons zoveel makkelijker heeft gemaakt.
Toen ik Samenwonen voor Beginners maakte heb ik regelmatig aan dat ongemakkelijke gesprek op de bank gedacht. En aan onze samenwoon-date in een sushi-restaurant waar ik mijn waslijst met onderwerpen op tafel gooide. Ik hoop dat ik met die cursus heel wat samenwoon-dates geïnitieerd heb. Ze zijn zo belangrijk.
Schrijf je in voor de nieuwsbrief!
